Mijn kunstverslag gaat over een tentoonstelling waar ik onlangs heen ben geweest. Ik had posters zien hangen in de stad en wilde er graag heen. De tentoonstelling gaat over de wereldberoemde Marilyn Monroe en is van 1 oktober 2016 tot 5 februari 2017 te zien in De Nieuwe kerk op de Dam. Ik ging er heen op 5 oktober en vond het heel leuk. Daarom ga ik nu mijn ervaring delen met de rest van de wereld.

De tentoonstelling focust zich erg op het verschil tussen haar karakter in het privéleven en voor de camera’s. Norma Jeane (haar echte naam) zou dit jaar 90 geworden zijn. Maar ze overleed op haar 36e al aan een overdosis drugs. Dit was hoogstwaarschijnlijk zelfmoord. Norma voelde zich ondanks al de aandacht die ze kreeg, erg eenzaam. Ze was een heel kwetsbaar meisje met een moeilijke jeugd achter de rug.

Toen ze werd ontdekt als model, kon haar droom in vervulling gaan; rijk en beroemd worden. Haar haar verfde ze blond en ze stortte zich op haar carríere als model en actrice.. Ze werd het icoon voor elk modeblad en het sekssymbool voor haar mannelijke fans. Ze stond zelfs op de voorkant van de eerste playboy. Maar de aandacht werd meer en meer. Op een gegeven moment te veel. Marilyn werd gek van het feit dat ze altijd een dom blondje moest spelen. Ze had eigenlijk bijna nooit een andere rol in een film. Ze voelde zich niet serieus genomen en werkte er hard voor om wel serieus genomen te worden.

Mensen adoreerde haar. Iedereen vond haar een prachtige, opgewekte vrouw, maar van binnen werd ze steeds eenzamer. Ze wist niet meer wie ze in vertrouwen kon nemen. Het bijzondere is, dat je op een gegeven moment kan zien dat haar blik op foto’s verandert. Een spontane glimlach verandert in een lachende mond met ernstig kijkende ogen. Haar lach is opeens ontzettend gemaakt. Hoe ze doet en praat is sowieso best geacteerd. Ze kan echt een bepaalde stem opzetten en zwoel gaan kijken; hiervoor heeft ze een soort aan-knop. Als de camera’s aan gaan, zet ze die sexy, maar toch bescheiden kant automatisch aan. Op alle foto’s die je van haar kan vinden in bladen staat ze ‘aan’, op één na. Deze hing wel in de tentoonstelling, maar ik kon hem niet op internet vinden. Deze foto is gemaakt tijdens een drie dagen durende shoot. Waarschijnlijk was dit één van de laatste die waren gemaakt, haar energie was op. Het is een tamelijk droevige foto, maar dat maakt het juist zo mooi, vind ik. Destijds mocht de fotograaf de foto niet publiceren van haar.

Ze is zo extreem fotogeniek, ik kon eigenlijk wel uren daar rondlopen en naar haar foto’s kijken. Er lagen ook allemaal persoonlijke spullen van haar die opgekocht waren door Monroe-verzamelaar Ted Stampfer. Dit was wel gaaf om te zien, dat dat echt haar spullen waren. Maar het meest interessant vond ik om te zien, hoe ze zo perfect probeerde te zijn en het haar eigenlijk ook nog lukte. Ik vind dat er vele vrouwen mooier zijn dan Norma, maar ze gedraagt zich zo charmant dat zij veel mooier lijkt. Ze wist precies hoe ze zich moest kleden, opmaken, hoe ze moest lopen, alles om er zo mooi mogelijk uit te zien. Hoe ze naar de camera kijkt, is echt magisch. Ik zou bijna denken dat je met haar uiterlijk een perfect leventje leidt. Maar dat is natuurlijk een oppervlakkige gedachte. Als je even dieper in haar wereld duikt, kom je er al snel achter dat haar leven niet over rozen ging ...