Theatervoorstelling Een flinke linkse vrouw

De voorstelling gaat over Margje, een alleenstaande vrouw, die een dakloze in huis neemt. Margje is een zorger. Ze zorgt voor planten die ze bij het vuilnis vindt, getraumatiseerde vluchtelingen en voor Jan; een dakloze die krantjes verkoopt bij haar vaste supermarkt. Als ze deze mensen helpt, schrijft ze hierover maar al te graag op haar blog. Wat begint als Margje die een dakloze helpt, lijkt later meer op Jan die een alleenstaande vrouw helpt. Al vanaf het begin schuilt er iets raars, iets engs achter de behulpzaamheid van Margje. Het zint haar niet als ze erachter komt dat Jan een gewone Nederlandse man is die uit huis gezet is door zijn ex. Hij is dan wel een man zonder huis mét drankprobleem (in die zin een typische dakloze) maar ze had een mooier verhaal verwacht. Later blijkt hij ook nog eens een patser te zijn.

De voorstelling is heel actueel. Het gaat over vluchtelingen en het helpen van ‘zielige’ mensen wat heel erg ‘in’ is onder de welvarende, links georiënteerde burgers. Het zet je aan het denken. Margje haar karakter wordt heel ironisch weergegeven. Ze is een typisch geval wat denkt dat ze heel veel mensenkennis heeft, maar eigenlijk niks begrijpt van zwervers zoals Jan. Zij ziet daklozen als ‘verliezers’, terwijl Jan haar soort vrouwen als de echte losers beschouwt. De voorstelling is amuserend bedoeld, maar er zitten  zeker morele boodschappen in verwerkt. Er komen ook maatschappelijke onderwerpen aan het licht.

Het toneelstuk begint met dat de spelers op komen lopen en direct beginnen met spelen. Het decor is realistisch, een woonkamer ingericht met wat planten en een bank. De belichting speelt in zoverre een rol dat overdag het licht aan is en als het in het stuk nacht is, is het donker. De voorstelling wordt gespeeld op een podium waarvan de locatie geen speciale redenen heeft. De speelstijl is naturalistisch. De karakters van de spelers zijn soms heel herkenbaar en daarom hilarisch. De spelers richtten zich niet echt op het publiek. Alleen toen er een bak met tennisballen was gevallen onder de stoelen van de toeschouwers. Toen de spelers ze opraapten zeiden ze “Sorry mevrouw, sorry meneer”.

Het is overduidelijk een komedie, want het is bedoeld om mensen aan het lachen te maken. Dat is bij mij zeker gelukt. Maar ook al is het een komedie, er zit zeker wel psychologische diepgang in. Ik vond het een zeer goede en grappige voorstelling met een pakkend verhaal.