Wat mij het eerst opviel aan zijn werk was de dunne scheidingslijn tussen hem en wat hij fotografeert. Hij staat vaak zelf op zijn foto’s en in de korte films die hij maakt, praat hij tegen de mensen op de film of richt zich op het publiek. Zijn onderwerpen zijn uiteenlopend; het dagelijks leven, zijn gezin, jongeren, stereotypes, zijn wereldreizen en ook veel Amsterdam, waar hij is opgegroeid. Hij stelt soms gedurfde vragen aan de mensen die hij filmt, maar altijd op een respectvolle manier. Je merkt echt dat hij bewondering en respect heeft voor mensen. Niemand wordt op een slechte manier afgebeeld, hij oordeelt niet. Jongeren fascineren hem; ze zijn een inspiratiebron voor zijn werk. Jongeren zijn op hun beurt door hem gefascineerd.

Seksualiteit en naaktheid is geen taboe voor hem; preuts is hij zeker niet. De manier waarop hij alles om zich heen bekijkt is nauwkeurig. Waarschijnlijk is dat de reden dat zijn werk zo goed is. Hij ziet en merkt dingen die anderen niet zo snel zouden opmerken. Sommige momenten die hij interessant vindt, zet hij in scène omdat hij het vast wil leggen. Hierdoor komen er ook veel goede foto’s die net wat beter zijn omdat ze nagespeeld zijn. Dat is dan niet zo eerlijk als in de tentoonstelling steeds beschreven wordt. Wat ze bedoelen met die eerlijkheid is vooral (denk ik) dat hij niet bang is om de realiteit te laten zien. Ookal is dat niet altijd wat mensen willen zien.